Cultuurshock alert !!!

Hoi allemaal,

Wij zijn inmiddels beland in een heeeel andere wereld dan hoe wij die kennen. We zijn hier nu sinds woensdag en we hebben al zoveel meegemaakt. Het vliegveld in Blantyre was amper een vliegveld te noemen, ons vliegtuig was het enige wat er te spotten was. Toen we ons paspoort moesten laten zien (met ons visum er al op omdat we dat in Nederland al geregeld hadden) had de man die ons paspoort checkte een nieuwe pen nodig. Die dacht die zomaar even van Hanne te kunnen gebruiken en daarna ook te houden. Hanne kreeg zijn niet werkende pen terug: erg fijn!! Toen dit was gelukt en we onze bagage hadden, stonden twee mensen van de organisatie en Hannah (een vrijwilliger met wie we al contact hadden) op ons te wachten met de auto. Zodra we van het vliegveld weg waren was onze cultuurshock meteen duidelijk aanwezig. Overal langs de wegen waren mensen van alles aan het doen en aan het verkopen. Het was echt onbeschrijfelijk, teveel indrukken voor 1 dag. Het ging ons allemaal ook een beetje snel, want in plaats van dat we rustig konden wennen, gingen we gelijk Blantyre in om geld te pinnen. Het was absurd hoeveel briefjes van 2000 Kwacha we kregen, we voelden ons ineens erg rijk... Toen dit was gelukt, begon het keihard te regenen en hadden we het gevoel dat onze auto bijna weg zou spoelen. We hadden wel een Suzuki dus dat was gelukkig een meevaller. Toen we bij ons gasthuis aankwamen was er echter niks geen regen te bekennen en de temperatuur was ongeveer 40 graden, erg warm en vochtig. Eenmaal aangekomen in ons 'nieuwe huis' moesten we een paar keer slikken, maar nu kunnen we leven met hele grote spinnen, kakkerlakken, niet altijd elektriciteit en al een paar dagen geen water uit de tap 😅. De wc laat ook nog wat te wensen over, maar we worden al wat beter in het mikken in het gat. Afgelopen donderdag hadden we 's ochtends een meeting met de staff members voor ons onderzoek. 's Middags konden we met andere vrijwilligers mee naar een groep met jonge moeders die les kregen over hoe ze zelf dingen als sieraden en manden konden maken, om deze vervolgens te kunnen verkopen. We zijn hier gekomen met de fietstaxi, die zie je hier in de omgeving erg veel. Dit is een oude fiets met een kussen achterop, en het is best comfortabel voor kleine afstanden en niet duur (24 cent voor minimaal een kwartier op de fiets 🙄). Ons viel het heel erg op dat er meer kinderen dan jonge moeders bij de meeting waren: ze kwamen overal vandaan. Kinderen hier zijn erg geïnteresseerd in Azungu (blanke mensen), dus we worden vaak overspoeld met knuffels en begroetingen. We zijn echt een attractie, vanochtend keken kinderen zelfs onder onze poort door, omdat wij in de 'tuin' zaten. Nu kunnen we dit wat beter aan, maar in het begin was het wel een beetje ongemakkelijk dat iedereen je na staarde. De tuin is hier trouwens enkel een zandvlakte, maar het is fijn dat we er in ieder geval een hebben. We voelen ons hier nu al meer op ons gemak, met dank aan de vrijwilligers die er nu nog zijn. Helaas gaan deze 4 meiden aankomende week weg dus dan krijgen wij de opdracht om nieuwe vrijwilligers te begeleiden. We maken nu nog mooi even gebruik van hun expertise en gaan daarom morgen met ze naar Blantyre, de stad verkennen! Jullie horen snel weer van ons.

Liefs, 

Jorissa & Hanne