Are you married??

Hallo trouwe volgers,

We zijn weer blij om jullie over onze afgelopen week te kunnen vertellen! Inmiddels zijn we best wel ingeburgerd geraakt in Blantyre, we kunnen niet meer zonder normale wc, ander eten dan nsima of rijst en 'normale' supermarkten in plaats van marktjes. Echt normale supermarkten hebben ze hier trouwens ook niet, want in de vriezer kan je gewoon losse vissen spotten. Ook katten lopen er rond alsof ze er thuis wonen. De enige supermarkt die nog wat weg heeft van een AH of Plus is de Shoprite, die hier net buiten Blantyre ligt. Hier hebben we afgelopen zaterdag toch maar even onze slag geslagen. Ze hadden er zelfs mozzarella en feta kaas! We moesten hier helaas wel met een minibus heen, die zoals altijd weer propje vol zat, waardoor wij met al onze boodschappen achterin de bus gepropt werden. Onze 18 eieren (jawel, voor 2 personen, je moet wat als je hier tijdelijk vegetariër bent) moesten via het raampje worden aangegeven. Uiteindelijk hebben we deze tocht ook weer overleefd en we zijn erg blij met onze nieuwe voorraad aan boodschappen!

Gelukkig was een bezoek aan de Shoprite niet ons hoogtepunt van deze week, want ja anders hadden we natuurlijk al onze trouwe volgers al verloren ;). Vorige week woensdag hebben we een 'village walk' gedaan in de dorpen rondom het project waar we nu zitten. Dit was erg bijzonder en best heftig om te zien, omdat we ook gesprekken aan gingen met bewoners. Veel van de bewoners die wij hebben gesproken waren tienermoeders van kinderen die dagelijks bij het project komen. Het was verdrietig om te zien dat deze mensen, die soms nog jonger zijn dan wij, geen andere keuze in hun leven hadden dan trouwen en moeder worden. In onze wereld is dit moeilijk voor te stellen. Door deze 'village walk' hebben wij ook een beter beeld gekregen van de levensomstandigheden waarin de kinderen van het project normaal verkeren. Wij hadden ze hiervoor namelijk alleen nog maar in de 'luxe' omgeving van het project gezien. Hun huisjes zijn vaak geen huizen te noemen en we begrijpen nu dat het project een paradijs voor ze is, een plek waar ze echt kind kunnen zijn. 

Vorige week donderdag zijn we met Esther en Liz, een Engelse huisarts, naar een kliniek dag geweest. Dit was op een andere plek dan het project, maar ook weer in een landelijke omgeving. De kliniek moet ook tussen aanhalingstekens worden gelezen, aangezien dit een hokje was met wat stoelen, een doos vol medicijnen, en een voorraad aan pap en babymelk. Toen we aankwamen had zich al een grote groep mensen verzameld. Die zaten met zijn allen buiten op de grond te wachten op hun beurt. Dit was ook weer een dag waarop onze ogen teveel te zien kregen, omdat het onbegrijpelijk is in welke omstandigheden sommige mensen leven. Er waren best wat ondervoede baby's/kinderen, opnieuw veel tienermoeders (zelfs eentje van 16..) en mensen met huidproblemen. De huidproblemen zijn vaak het gevolg van het gebrek aan goede zeep omdat die hier te duur is voor veel mensen. Bij de kliniek krijgen deze mensen hulp bij verschillende medische klachten, maar er wordt ook babymelk en zo nu en dan voedzame pap uitgedeeld om bepaalde mensen te helpen.

Afgelopen zondag wilden we eens kijken wat er in de stad te doen was. Dit bleek een beetje tegen te vallen omdat er op zondag blijkbaar niet zoveel meer te beleven is dan het bijwonen van een kerkdienst. Vrijwel alle leuke lunchtentjes waren gesloten, dus we moesten maar weer naar ons oude vertrouwde plekje, namelijk Doogles (backpackershostel). We hadden onze middag iets anders ingeschat, maar er waren toevallig twee fantastische Malawianen die ons gezelschap wilden houden. Met een openingszin als: 'Hello, my phone is dead, can you just make a picture of me with your phone and send it to me?' probeerden ze aan onze nummers te komen. Dit hebben we uit vriendelijkheid maar gedaan en al gauw kwamen ze bij ons zitten voor de volgende twee uurtjes. In deze twee uur hebben ze ongeveer hun hele levensverhaal lopen vertellen, inclusief verhalen over exen etc. Ook zeiden ze dat we er misschien rekening mee moesten houden dat onze vriendjes getrouwd zouden zijn als wij terug zouden komen. In andere woorden, ze vonden het wel gepast om vreemd te gaan als je zo'n lange tijd in een lange afstandsrelatie zit. Of je al getrouwd bent is hier trouwens een erg belangrijke zaak. Het is vaak de tweede vraag die mensen aan je stellen, nadat ze je naam weten. Zelfs politieagenten vinden het feit dat je wel of niet getrouwd bent erg belangrijk, zijn we vandaag wel achtergekomen. Over trouwen gesproken, we werden door de Malawiaanse jongens ook maar gelijk uitgenodigd voor een bruiloft van één van hun broers aanstaande zondag. Hier hebben we niet gelijk mee ingestemd, laten we het daarop houden haha. Wel een once in a lifetime kans om een Malawiaanse bruiloft mee te maken, dus we gaan hier nog eens even goed over nadenken.

Het is hier nu bijna kwart voor 9 's avonds, wat betekent dat we zo gaan slapen. De wekker gaat namelijk alweer rond kwart voor 6. Jullie horen snel weer van ons!

Liefs uit een zonnig Malawi,

Jorissa & Hanne